Ehl-i Beyt Alimleri
Sus ve Dinle Hamuş!.. Dedi Mevlana kendisine Hamuş!... Yani Sus!... Sustuğu yerde açıldı kapılar, önüne serildi ışıltılı kelimeler, kalbi duygular... Hamuş dedi sustu Mevlana... Sustu ve kapandı karanlıklara... Karanlıklara şems doğdu sonra. Baktı, gördü. Adına Aşk dedi... Candan özge candan öte olana... Yaprakta tohumu, damlada okyanusu gördü sonra... Hamuş demiştim ben de kendime. Sözün bittiği yerde, noktanın konduğu yerde susturmuştum bütün kelimelerimi. Anlatmak yormuştu nazenin bedenimi... Anlaşılamamak ise en çok yüreğimi. Sustuğu yerde anlaşılmaktı belli ki bütün derdi... Hamuş!.. Demiştim ben de kendime. Seni anlatmayan bütün kelimeleri susmuştum. Senle başlamayan bütün cümleleri bir bir bozmuştum. şems ol da gel karanlıklarıma doğ diye ummuştum... Umutmuşsun!.. Unutmuşum!... Hamuş demiştim ben de kendime. Suskunluğum verilene rıza göstermekti... "İyi günde, kötü günde, hastalıkta ve sağlıkta...